खोज
गर्लम्म लड्यो, धुलाम्य भयो
सबै त लडी सकेको थियो
बाँकी एउटा टहरो थ्यो
माटोको
त्यो पनि आज ढल्यो |
विश्वास, आशा, सपनाको
धरहरा त उहिल्यै
ढलीसकेको थियो
७ साल, १७ साल, ३६ साल, ४६
साल रअनगिन्ति सालहरु
ढलेकै त थिए
प्रजातन्त्र, लोकतन्त्र,
गणतन्त्रको नाममा हाम्रा
सपनाहरु
पालै पालो ढलेको ढल्यै
लडेको लड्यै गर्छन |
सोच्छु,
यदी कहिल्यै नलड्ने,
कहिल्यै नढल्ने भए हाम्रा
आशाहरु !
अनि, कहिल्यै नटुट्ने,
कहिल्यै नफुट्ने भए हाम्रा
वादहरू !
यो ढुंगे टहरो त आज ढले
भोलि उठाउने थिएँ
आज खुइलिए भोलि पोत्ने
थिएँ |
आशै आशमा बाजे बराज्यू
ढले
अनि म नढलुन्जेलसम्म त
यो टहरो उठ्ला पोतिएला
रंगिएला
तर,
के म ढलेको सपना र आशा
ठड्याउन सक्छु ?
दुधको साँची बिरालो राखेर
के म यो देशको न्वारन
गर्नसक्छु ?
अँह,
मलाई टहरो होइन देश
ठड्याउनु छ |
मलाई झुप्रो हैन देश पोत्नुछ |
त्यसैले,
७ सालदेखि थुतुनो
फेर्दैबसेका हाईनाहरुको
साम्राज्य ढलाएर
एउटा बलियो सिंह रोज्नु छ|
हजार स्याल पाल्नु भन्दा
एउटै बाघ बेश
हो !!!
मलाई मेरै देश भित्र फेरी
एउटा जंगे खोज्नु छ|
- डा. विष्णु प्रसाद सुबेदी / धरान
